Dag 2 16 juli Bamako

Wat een nacht! Iedereen was bijna bevroren omdat we dachten dat de airco op 20 graden zetten een goed idee was en we te lui waren om op te staan om dat af te zetten. Bovendien kraaide de haan er vanaf 3 à 4u er lustig op los. Toch stond iedereen goed gezind op en maakte zich klaar voor het ontbijt. Het was een typisch malinees ontbijt:fruitsalade en wit brood met confituur. Het smaakte echt. Gaan we dat binnen 4 weken nog zeggen?
Normaal gezien kwam Aly ons met het busje halen om half 11, maar hij stond in de file op de brug. Jaja, zelfs in Mali worden we achtervolgd door files. Blijkbaar is te laat komen wel echt African style. Veel later dan voorzien vertrokken we voor een bezoekje aan Bamako. We werden onmiddellijk ondergedompeld in de plaatselijke culturen en leefgewoontes.

Even uitstappen voor een markt en dan weer verder rijden. ’s Middags aten we in lokaal restaurantje waar je ook pizza’s en pasta’s kon eten. Omdat het zo warm was werden de pizza margharitas zelfs gedeeld, maar lekker was het wel. We betaalden elk 2500CFA. Dat wil zeggen dat we gegeten en gedronken hebben voor nog geen 4 euro. Aly legde tijdens het eten de samenstelling van zijn familie uit. We wisten niet wat we hoorden: même mère même père, autre mère même père, noncle élastic...Namiddag zijn we gestart met een bezoekje aan het nationaal museum van Mali. We zagen er maskers, beelden, kledij en nog veel meer die de verschillende volkeren in Mali kenmerken. Zo begrijpen we tenminste wat de betekenis is van hun gewoontes als we dit gedurende onze stage zullen tegenkomen. Daarna reden we de naar de top van een heuvel om een mooi uitzicht te hebben over heel Bamako. Het was echt indrukwekkend. Toen we terug naar beneden wilden rijden, geraakte het busje niet over een veel te hoge borduur. We moesten dus noodgedwongen uitstappen. Toevallig stonden we toen net voor de ingang van één van de 2 universitaire ziekenhuizen in Bamako. Het was dus het utgelezen moment om binnen een kijkje te gaan nemen.

We stelden ons voor aan de chef van het doktersteam en vroegen of we een kleine rondleiding konden krijgen in het ziekenhuis. Zo konden we al een beeld krijgen over wat ons de volgende weken in Mopti stond te wachten. Wat we toen te zien kregen op de spoedafdeling was echt schokkend. Eerst toonde de dokter ons 2 zalen waar de patiënten die juist binnen waren gekomen moesten wachten tot ze overgebracht konden worden naar de geschikte afdeling voor hun ziekte. De patiënten lagen op versleten bedden, met 5 op 1 zaal en zonder afscherming tussen de verschillende patiënten. Het stonk, het zat er vol vliegen en het was er veel te warm. De familieleden wapperden met vanalles om de patiënten verse lucht te geven, en een van de artsen liep rond en spoot geregeld Daarna toonde de arts ook nog zijn ‘grande salle’. Voor ons was dat absoluut geen grote zaal. Het was hetzelfde tafereel als in de andere zalen, maar hier stonden wel 7 bedden. Als de bedden vol waren, werden de patiënten zelfs gewoon op een dun matje op de grond gelegd. Hij zei dat die zaal vooral gebruikt werd als preoperatieve ruimte. Het korte bezoek was met andere woorden echt choquerend. Wat staat ons nog allemaal te wachten in Mopti?

Na de vermoeiende dag hebben we nog even een duik genomen in het zwembad van de bed and breakfast. Het was een zalige afkoeling.

Daarna was het tijd voor het avondeten: rijst met kip (poulet yassa) en salade composé, een typisch senegalees gerecht. De salade werd voor ons speciaal gewassen met chloorwater zodat we ook eens groentjes konden eten. Na het eten nog wat gezellig napraten en dan lekker slapen. We waren deze keer wel zo slim geweest om de airco wat hoger te zetten. Plots begon het hevig te onweren. Niemand behalve Karolien en Anne-Marie had iets gemerkt van het zware onweer. Om half 7 ging de wekker. Opstaan en klaarmaken voor de lange reis naar Sevaré...

Groetjes