Fotoboek 1e week inleefstage

Samen met een journaliste van Het Belang van Limburg volgde de persverantwoordelijke van de UHasselt de eerste week van hun verblijf in Mali. De reportages kunt u in de week van 23 augustus in de krant lezen. Enkele foto’s zijn nu al te bekijken in het UHasselt-fotoboek.

BBQ voor Nalou op 7 augustus

Op maandag 2 augustus gaan de studenten voor 4 dagen in de medische hulppost werken in Nalou.
Vorming Plus organiseert een barbecue ten voordele van de projecten van vzw Kattendans in Mali.
Dit project biedt hulp aan de uitbouw van een schooltje en een medische hulppost in Nalou.

Wanneer? zaterdag 7 augustus. Vanaf 18u00.
Waar: Kattendansstraat 73, 3500 Hasselt

prijs: 15€/pp (drank: 1€)
Inschrijven: sarah.deceuster@vormingplus.be of 011/560 116

Rustweekend met uitstap naar Djenné

Zaterdag namen we de tijd om een bezoekje te brengen aan Djenné. Deze stad staat bekend voor zijn moskee en zijn open riolering (die bovendien beschermd is door de Unesco en minder stonk dan verwacht). Tijdens de rit van 2.5 uur door het Malinese landschap moesten we de Bani, de grootste zijtak van de Niger, oversteken met een overzetboot. Dit was een avontuurlijke operatie... Met gekruiste vingers zaten we allen in ons gammele busje dat enkele meters water moest doorkruisen voordat het de boot kon oprijden. Gelukkig slaagden we in ons opzet en zonder problemen staken we de Bani over. Op de terugweg hadden we minder geluk en kwamen we met ons busje vast te zitten in de modder. Na evacuatie van alle zieltjes hebben 6 sterke mannen ons busje terug het vaste land op geduwd en deden we een tweede poging om de boot op de rijden, die wel succesvol was.
Djenné is een stad omringd door water die is opgebouwd uit huisjes bestaande uit aarde, strooi en koeienuitwerpselen. Dit kan afbrokkelen dus wordt er om de zoveel tijd een nieuwe laag op de huisjes gelegd.
De dag dat wij Djenné hebben bezocht had het flink geregend waardoor de straten vergelijkbaar waren met modderbaden. Het grootste deel van ons bezoek hebben we met de auto gedaan en een kleiner deel te voet. We hebben twee lokale huisjes mogen bezoeken waarvan er ééntje recht tegenover de moskee stond. Toen we daar op het dakterras stonden hadden we een prachtig zicht over de moskee in zijn geheel en over een klein stuk van Djenné. Daarna keerden we terug richting Sévaré.
Later op de avond kwam een verpleger van het ziekenhuis ons ophalen aan het hotel voor een avondje dansen in Mali. Op de heenweg pikten we de gynaecoloog nog op en begaven we ons naar een lokaal restaurantje waar een bandje Malinese muziek speelde. Na een aantal veel te serieuze gesprekken over het werk besloten we om de échte Malinese discotheek uit te testen... Die bestond uit een schemerig zaaltje met hippe discolichtjes, laserstralen, stoffen vlammetjes, heel af en toe wat Europese muziek en veel ambiance! Dit was duidelijk de plaats waar de Malinese jongeren uithangen op zaterdagavond. Na enkele zweterige uurtjes shaken zijn we terug naar ons huisje gereden.

Groetjes van aan het zwembad

Eerste week in het ziekenhuis van Mopti

We kwamen aan in het ziekenhuis op het moment dat er een ambulance binnen reed met een zwaar bebloede patiënt. Aan de ingang moesten we uitkijken om niet in de bloedvoetstappen te trappen. We kregen al een naar voorgevoel van wat ons te wachten stond!

We kregen uitleg van de adjunct-directeur over de stage, en daarna een rondleiding in het ziekenhuis.

Na de rondleiding starten we per twee op 3 verschillende afdelingen: pediatrie, interne geneeskunde en spoed. We blijven in het totaal twee weken in het ziekenhuis, van 8 tot 16u. Af en toe moeten we ook de nacht doen ( van 8 uur ‘s morgens  tot 8 uur ‘s morgens de dag nadien). Het ziekenhuis telt 84 bedden en moet een regio van 2 miljoen mensen voorzien.

Op de afdeling algemene geneeskunde leek het in het begin alsof er hier maar 3 pathologiën bestaan: malaria, thyfus en HIV. Al vlug bleek echter dat dit niet het geval was; zo zagen we onder andere ook huid- en schimmelinfecties, hartproblemen, parasieten,… Het lijkt alsof bijna de helft van de patiënten HIV/AIDS heeft, maar dit is enkel omdat al de mensen met HIV naar het kabinet kwamen voor controle. De werkelijke incidentie ligt veel lager. (1,7%). De HIV-patiënten worden hier goed opgevolgd en de behandeling is gratis. De overheid maakt dus duidelijk grote inspanningen tegen de uitbreiding van HIV.

Het onderzoekscabinet ziet er maar pover uit. Ontsmetting gebeurt met Javelwater, voor urinetesten moeten de vrouwen in een latex handschoentje plassen en je moet niet lang kijken om een paar kakkerlakken over de grond te zien kruipen.

Spoed wordt volledig gerund door verpleegkundigen; er zijn geen artsen aanwezig. Opvallend zijn de vele auto-ongevallen. Dagelijks komen er wel een aantal patiënten binnen met hoofdletsels omdat ze geen helm dragen. Dit was een tijdje verplicht, maar wegens een aantal stakingen van de vrouwen (‘Hun haartooi zou te erg in de war geraken’) is het dragen van een helm niet meer vereist.

Ook hier gebeurt de ontsmetting van het medisch materiaal niet bepaald efficient. De algemene richtlijn is één bekertje javel gemengd met 6 bekers water, even spoelen en op naar de volgende patient. De tafel wordt gekuist met dezelfde vod als waarmee de grond wordt geboend. Verdoving is alleen weggelegd voor de ‘rijken’. Dit leidt tot een aantal schrijnende taferelen van schreeuwende kinderen en zelfs volwassenen. Een klein jongetje kwam binnen wegens een schedelfractuur en eronder een opstapeling van bloed (hematoom). Zonder enige uitleg en verdoving werd de wonde opengesneden, het bloed eruit geduwd en met een (niet steriele) schaar werden er een aantal kompressen gebruikt om de wonden ‘proper te flossen’. Daarna moest het kindje zelf naar zijn kamer wandelen.

Geld vormt hier de grootste barriere voor een goede behandeling. Een operatie kost hier ongeveer 150euro. Hoewel dit voor ons niet veel lijkt, is dit voor vele Malinezen onbetaalbaar (een leerkracht, betaald door de staat, verdient ongeveer 120euro, een arts 250euro per maand). Een voorbeeld dat velen van ons altijd zal bijblijven, was een leeftijdsgenoot met hersenschade na een motoraccident. Hij moest dringend een operatie krijgen. In heel Mali zijn er echter maar een handvol neurochirurgen, allen zitten ze in Bamako (een 13uur hier vandaan). Zolang de ouders geen geld hadden bijeen gevonden, moest de jongen noodgedwongen op ‘intensive care’ blijven (salle de reanimation). Deze zaal is een eenvoudige kamer voor twee personen. Er is één toestel voor het meten van hart en longfunctie (die bovendien meestal verkeerd wordt ingesteld, waardoor een aantal gegevens al nutteloos zijn). Het infuus, voor het geven van vocht en voeding, wordt vaak ook verkeerd gestoken. Hierdoor komt het vocht meer in de arm terecht dan in de bloedbaan. Wegens het geldgebrek van de ouders is de jongen na 7dagen afzien gestorven…

De dienst pediatrie wordt gerund door een Cubaanse dokter. In het ziekenhuis werken in totaal zo’n Cubaanse dokters. Ze worden verplicht door hun land om hier een aantal jaar te komen werken. Erna mogen ze eventueel terug keren. Wat de tegenprestatie is, weet niemand. Vele baby’s komen op pediatrie terecht omwille van tyfus en malaria. . Een juiste diagnose wordt niet gesteld. (de testen om te achterhalen om welke ziekte het gaat zijn vaak te duur) Er wordt meteen medicatie voorgeschreven. Medicatie voor malaria is immers gratis (gefinancieerd door de staat). Unicef sponsort ORS (rehydratiedrank) tegen diarree. Ondanks de gratis behandeling tegen malaria, komen velen kinderen toch te laat in het ziekenhuis terecht. Eén kindje is zelfs in coma geraakt en nadien gestorven…

Ook ondervoeding is een groot probleem. We hebben al een aantal kinderen zien sterven door een gebrek aan voeding. Eén van de kindjes die op consultative kwam was 1 jaar en 9 maanden en woog slechts 5kg. Hij had tot nu toe alleen nog maar borstvoeding gekregen omdat de moeder waarschijnlijk niet voldoende geld had om eten te betalen.

Er zullen altijd enkele patiënten specifiek in ons geheugen gegrifd blijven. Zo merkten we al snel op dat gewone ‘vlotte’ bevallingen in het ziekenhuis hier nooit zullen voorkomen. Vrouwen komen in de eerste plaats niet op consultatie tijdens de zwangerschap waardoor problemen zoals stuitligging niet ontdekt worden. Eén van de moeders kwam van een ver afgelegen dorpje met enkel het armpje al bengelend tussen haar benen op spoed aan. De baby was jammer genoeg al overleden.

Ten tweede zijn de protocols die gevolgd moeten worden tijdens de bevalling hier erg verouderd. De gynaecoloog trekt m.b.v. een ‘reuzeklem’ achter het hoofdje van de baby met brute kracht de baby naar buiten. Omdat bij één van de bevallingen het aangezicht eerst was ingedaald, dacht de dokter dat hij het gezichtje had verminkt en de baby het niet overleefd zou hebben. Tijdens de keizersnee was iedereen erg verwonderd en gelukkig toen de baby toch bewoog. Het gezichtje, vooral de ogen, waren zoals gevreesd erg verminkt. Naast deze patiënte zagen we (Annelien, Jan en Pieter die de eerste wachtddienst voor hun rekening namen) vooral veel motorongevallen. 2 jonge kindjes waren zelfs al gestorven vooraleer ze in het ziekenhuis aankwamen.

Traditionele geneeskunde is hier een groot probleem. Veel mensen komen aan in het ziekenhuis met zeer ernstige infecties omdat breuken en wonden in het dorp traditioneel worden verzorgd in plaats van meteen naar het ziekenhuis te komen. Vaak zijn deze wonden zo ernstig dat amputatie nodig is. Zo zagen we een jongetje die gevallen was op zijn arm. Hij had een heel open wonde waarbij we het bot en pezen zo zagen liggen. Hij had zo lang gewacht om naar het ziekenhuis te komen dat zijn onderarm al afgestorven was en dus geamputeerd moest worden.

Na al deze verhalen zijn we benieuwd wat we volgende week nog allemaal gaan meemaken in het ziekenhuis van Mopti. Nu zijn we toe aan een rustig weekend met een uitstap naar Djenné en een volledige rustdag.

Onze eerste les Bambara

Hier in Mali is de officiële taal Frans, maar er zijn heel veel volwassen en kinderen die dit niet kunnen. De meeste van hen spreken Bambara. Aly gaf ons alvast een eerste les Bambara. Het is een zeer moeilijke taal voor ons. Het zal dus onmogelijk zijn om een consultatie te volgen in Bambara, maar als we de patiënten kunnen begroeten in hun eigen taal of vragen wat hun naam is, is het ijs gebroken en hebben zij meer vertrouwen in ons. We zullen wel nog veel moeten oefenen:)


Begroetingen:
6 – 9u30 I ni sogoma (jij en de morgen)
11- 15u30 I ni tile (jij en de zon)
15u30 – 18u30 I ni wulà (jij en de zon die weg is)
I ni so (jij en het wordt donker)
Op elk moment van de dag mag je zeggen: I ni cé of I ni bara (jij en het werk)

Ka an si = goede nacht

Aballa: het zit er in
Atalla: het zit er niet in

Awo = ja
Ai = nee

Je = ne
Tu = e of i (possesief)
Il = alé
Nous = anw
Vous = aw
Eux = wuluw

Être = ye
Pas être : tè
Avoir = ka

Ye = l’état
Ka = possesief
Wa = ? (om iets te vragen wat je niet begrijpt)

Ni = dat

Le sex masculin = wúlu
Hond = wulú
Dockotoro = dokter
Ce = man (sjè)
Muso = vrouw
N’teri = vriend

Ne ye ce ye = ik ben een man (2 keer ye om het complete te maken, een staat)
Ne ye muso ye = ik ben een vrouw
Ne tè muso ye = ik ben geen vrouw
Ne togo = ik heet
Ne togo ye Annelien ye = mijn naam is Annelien
E togo ye di = Hoe heet jij?
Ni ye ne ka balan (saki) ye = Dat is mijn zak (dat is = ni ye) (ne ka = mijn = ik bezittelijk)
Ni tè ne ka saki ye = Dat is niet mijn zak
Ni ye e (of i) ka saki ye wa? = Is dat jouw zak?

Dag 4 18 juli officiële opening van medisch hulpcentrum in Nalou

De dag begon heel vroeg voor ons, om half 6 al opstaan. Voor het eerst namen we ontbijt samen met Aly op het terras. Daarna sprongen we niet in ons gewoonlijk busje, maar namen we plaats in de jeep wegens hobbelige weg. De rit verliep dit keer probleemloos, maar het leek wel een eeuwigheid te duren vooraleer we konden stoppen.

In het dorpje juist voor Nalou stapten we eerst even uit om wat foto’s te maken. Daar spraken ze ons al aan over de opening van het medisch hulpcentrum. Ze wisten dat we kwamen. Aly stopte zijn hele koffer vol kindjes die graag mee wilden komen kijken naar de opening en die ook naar school gingen in Nalou. Waar Aly op dat moment zat weten we eigenlijk nog steeds niet. Op zen MJ’s vertrok jeep 2 (MJ, Caroline, Ingrid, Aly et le medecin) al zonder onze jeep. We reden verkeerd, maar Lamine vroeg de weg omdat hij het gevoel had dat we niet juist zaten.

Bij het naderen van het dorp stond iedereen ons al op te wachten. Het was onvoorstelbaar dat de mensen en kinderen ons van zo ver stonden op te wachten. De mensen van het dorp waren zeer blij met de school die werd opgebouwd met behulp van Marie-Jeanne, Aly en Planet Equitable 2 jaar geleden. Het volgende project van Aly, de bouw van een medisch centrum met een dokter die half-time daar komt werken, zorgde voor veel dankbaarheid en vreugde bij de plaatselijke bevolking. Ook onze komst wekte veel nieuwsgierigheid op, de dorpsbewoners hadden intensief gewerkt aan het centrum zodat het gebouw volledig recht stond tegen onze komst.

Het enthousiasme van de bevolking verbaasde ons. Eerst sprongen er wat oudere mannen met iets meer gezag op de jeep maar al snel volgden de kinderen die er ook weer snel afgejaagd werden. Toen we uitstapten grepen allemaal kinderen naar onze handen en armen. Iedereen wou ‘bonjour, ça va’ tegen ons zeggen. En voor een keer waren het niet wij die foto’s trokken van de plaatselijke bevolking, maar zij van ons. Overal was een samenspel van muziek, dans en vreugde. De mannen hadden allerlei maskers, schilden en sommigen zelfs geweren met losse flodders op voor het feest.

Na een warme wandeling tussen de plaatselijke bevolking naar het dorp, werden we voorgesteld aan de dorpshoofden. Daarna volgde een rondleiding in het medisch centrum. Het centrum heeft 4 kamers, waarvan een de apotheek gaat vormen. De arts was heel blij met de bouw, de medicijnen die al door Aly waren aangekocht en de 2 onderzoekstafels waarvoor wij geld hebben ingezameld.

We aten samen met de plaatselijke bevolking. Enkele waagden zich zelfs schaap. De bacterie-foben onder ons pasten hier echter voor.

Ten slotte ontving Aly nog een cadeau van de mensen van Nalou, een geitje.

Aangezien de mensen in jeep 2 niet opgezet waren met een geit als medepassagier, schonk hij de geit aan de kinderen van het dorp.

Bij het terugwandelen naar de jeeps, kregen we nog een korte introductie in het schooltje. We kregen de klasjes te zien, en in een van de klasjes zaten allemaal kinderen die het nationaal Malinees volkslied voor ons zongen. Aangezien geen van ons het Belgisch volkslied volledig kende, zongen we dan maar de Limburgse gilde.

De terugweg verliep vlot en leek minder lang te duren. We werden echter opeens opgeschrikt toen onze chauffeur plots moiest uitwijken voor een groepje koeien. Gelukkig geraakten we heel thuis, en kropen we ons bed in na deze vermoeiende dag.

Dag 3 17 juli lange lange trip naar Sevaré

Hier zijn we terug met meer nieuws. Dag 3 was een dag zonder veel geplande gebeurtenissen, het werd voornamelijk gevuld door een lange auto-trip (van half 9 's morgens tot half 11 's avonds.

Ineens werkte de ambriage van ons busje niet meer, dus we waren genoodzaakt te stoppen. Gelukkig bleek onze chauffeur Lamine een handige Harry en waren we snel terug op de baan. Even later ging het echter niet meer om in derde versnelling te geraken, dus stopten we aan een lokaal marktje om een nieuw onderdeel te kopen. Wij stapten uit om even de benen te strekken.

Ingrid Vrancken (UHasselt) sloeg bij het wandelen haar enkel om, die iets daarna pijnlijk en gezwollen was. We stelden gretig voor de enkel in te gipsen (aangezien we dit nog nooit hadden gedaan) maar voor het aanbod van proefkonijn bedankte ze vriendelijk.

Bij het uitstappen werden we omgeven door een zwerm dorpskinderen. Ze waren benieuwd naar wie die vreemde blanken waren. We gaven ze een papier en pen & we tekenden een mannetje. Dit vonden ze geweldig. Ineens wou elk kind zijn tekening op het papier schrijven. We hadden een goede manier gevonden om contact te leggen.

’s Middags aten we in Ségou, lekkere spaghetti terwijl Aly en Lamine de auto lieten herstellen. Hier maakten we ook kennis met de Afrikaanse Gekko's. Met onze buik gevuld, reden we verder, eindelijk op een snelheid van 100 km/u tot we opeens een klapband kregen! Het reservewiel lag onder de valiezen dus dat ging even duren. Al snel hulp van alle kanten.

Wij doodden de tijd met wat rondneuzen. We vonden een waterput en een prachtige baobab waar we allemaal in kropen.

We reden iets verder tot in San om een nieuwe band te kopen voor als het nog eens gebeurde. Dat was blijkbaar niet zo eenvoudig dus namen we de tijd om de plaatselijke moskee te bezoeken. Onze aandacht ging vooral naar de jongetjes die daar aan het voetballen waren. Jan en Pieter speelden even mee en scoorden zelfs!

We zagen een meisje met prachtige libellen (plastieken vormpjes) in de haren en een schattig ventje die de meisjes wist te bekoren met zijn colgate-smile ;-).

Om half 11 kwamen we eindelijk aan in Sévaré. We aten nog een lekker slaatje (Malik was 200 procent zeker dat we het konden eten, het was gewassen met chloorwater) en kapitein (beste vis van Mali, uit de Niger) met frietjes.

Hierna installeerden we ons in onze verblijfplaats voor 3 weken:Planet Equitable. We hebben een keuken en gezellige living ter onzer beschikking. En er is ook een leuk tuintje en 2 platte daken waarop een overdekt terras is aangelegd. We hebben zelfs een hulpje (niet verwaand bedoeld, maar hier in Mali heeft elke welgestelde man een helpende hand). Hmm hierna lekker slapen, jammer genoeg maar tot half 6 's morgens.. Jaja Marie-Jeanne heeft geen compassie met ons ;-)

Dag 2 16 juli Bamako

Wat een nacht! Iedereen was bijna bevroren omdat we dachten dat de airco op 20 graden zetten een goed idee was en we te lui waren om op te staan om dat af te zetten. Bovendien kraaide de haan er vanaf 3 à 4u er lustig op los. Toch stond iedereen goed gezind op en maakte zich klaar voor het ontbijt. Het was een typisch malinees ontbijt:fruitsalade en wit brood met confituur. Het smaakte echt. Gaan we dat binnen 4 weken nog zeggen?
Normaal gezien kwam Aly ons met het busje halen om half 11, maar hij stond in de file op de brug. Jaja, zelfs in Mali worden we achtervolgd door files. Blijkbaar is te laat komen wel echt African style. Veel later dan voorzien vertrokken we voor een bezoekje aan Bamako. We werden onmiddellijk ondergedompeld in de plaatselijke culturen en leefgewoontes.

Even uitstappen voor een markt en dan weer verder rijden. ’s Middags aten we in lokaal restaurantje waar je ook pizza’s en pasta’s kon eten. Omdat het zo warm was werden de pizza margharitas zelfs gedeeld, maar lekker was het wel. We betaalden elk 2500CFA. Dat wil zeggen dat we gegeten en gedronken hebben voor nog geen 4 euro. Aly legde tijdens het eten de samenstelling van zijn familie uit. We wisten niet wat we hoorden: même mère même père, autre mère même père, noncle élastic...Namiddag zijn we gestart met een bezoekje aan het nationaal museum van Mali. We zagen er maskers, beelden, kledij en nog veel meer die de verschillende volkeren in Mali kenmerken. Zo begrijpen we tenminste wat de betekenis is van hun gewoontes als we dit gedurende onze stage zullen tegenkomen. Daarna reden we de naar de top van een heuvel om een mooi uitzicht te hebben over heel Bamako. Het was echt indrukwekkend. Toen we terug naar beneden wilden rijden, geraakte het busje niet over een veel te hoge borduur. We moesten dus noodgedwongen uitstappen. Toevallig stonden we toen net voor de ingang van één van de 2 universitaire ziekenhuizen in Bamako. Het was dus het utgelezen moment om binnen een kijkje te gaan nemen.

We stelden ons voor aan de chef van het doktersteam en vroegen of we een kleine rondleiding konden krijgen in het ziekenhuis. Zo konden we al een beeld krijgen over wat ons de volgende weken in Mopti stond te wachten. Wat we toen te zien kregen op de spoedafdeling was echt schokkend. Eerst toonde de dokter ons 2 zalen waar de patiënten die juist binnen waren gekomen moesten wachten tot ze overgebracht konden worden naar de geschikte afdeling voor hun ziekte. De patiënten lagen op versleten bedden, met 5 op 1 zaal en zonder afscherming tussen de verschillende patiënten. Het stonk, het zat er vol vliegen en het was er veel te warm. De familieleden wapperden met vanalles om de patiënten verse lucht te geven, en een van de artsen liep rond en spoot geregeld Daarna toonde de arts ook nog zijn ‘grande salle’. Voor ons was dat absoluut geen grote zaal. Het was hetzelfde tafereel als in de andere zalen, maar hier stonden wel 7 bedden. Als de bedden vol waren, werden de patiënten zelfs gewoon op een dun matje op de grond gelegd. Hij zei dat die zaal vooral gebruikt werd als preoperatieve ruimte. Het korte bezoek was met andere woorden echt choquerend. Wat staat ons nog allemaal te wachten in Mopti?

Na de vermoeiende dag hebben we nog even een duik genomen in het zwembad van de bed and breakfast. Het was een zalige afkoeling.

Daarna was het tijd voor het avondeten: rijst met kip (poulet yassa) en salade composé, een typisch senegalees gerecht. De salade werd voor ons speciaal gewassen met chloorwater zodat we ook eens groentjes konden eten. Na het eten nog wat gezellig napraten en dan lekker slapen. We waren deze keer wel zo slim geweest om de airco wat hoger te zetten. Plots begon het hevig te onweren. Niemand behalve Karolien en Anne-Marie had iets gemerkt van het zware onweer. Om half 7 ging de wekker. Opstaan en klaarmaken voor de lange reis naar Sevaré...

Groetjes

Dag 1: Aangekomen in Bamako!

Na een lange reis zijn we dan toch aangekomen in Bamako. Het eerste deel van de reis verliep erg vlot. In Zaventem waren ze zelfs zo vriendelijk om de 9kg extra bagage niet aan te rekenen omdat we zoveel medisch materiaal bij hadden voor het goede doel. Eens in Tunesië geland, begon het lange wachten. Eerst even passeren langs de douane en dan wachten in een kleine zaal die leek op een dokterskabinet. Daar moesten we wachten tot een agent met een wichelroede (of was het een afgebroken autoantenne?) onze bagage kwam controleren. Marie Jeanne waarschuwde ons dat we ons serieus moesten houden :) Vooral het gipsmateriaal was voor hen erg verdacht. Maar goed dat Pieter over perfecte non-verbale communicatie beschikt om uit te leggen wat precies de bedoeling was. Ondertussen liep iedereen door scanner die er lustig op los biepte. Niemand reageerde! Uiteindelijk hebben we 8u op de luchthaven gewacht. We hadden gevraagd om een hotel te krijgen en dit ging vanaf 8u wachttijd. Spijtig genoeg was de geplande wachttijd 6u waardoor we hiervoor niet in aanmerking kwamen. We hebben onze tijd dan maar gevuld met UNO en presidenten. Het was nog best gezellig ook! Toen we eindelijk in het vliegtuig konden stappen, waren we toch zeer blij. De vlucht verliep ook vlot. Anne-Marie maakte zelfs een nieuw vriendinnetje Fatmata uit Bamako die haar direct als hoofdkussen gebruikte. Eens aangekomen in Bamako om 2u plaatselijke tijd (4u in België) moesten we niet lang wachten op onze bagage. Nu nog door de douane met al ons medisch materiaal! Onze valies met spuiten werd onmiddellijk van de band gehaald. Aly ging onderhandelen en kwam al snel terug met het goed nieuws (zou het briefje geld dat hij aan de douane gaf daar iets mee te maken hebben?). Het busje stond buiten al klaar, alles werd ingeladen en we vertrokken richting bed and breakfast. Voor de meesten van ons was het de eerste kennismaking met de stad Bamako. Iedereen was onder de indruk. Wat ons opviel was dat de wegen heel onregelmatig waren, alle mannen nog buiten zaten en er nog steeds kerstverlichting ophing (Hier wordt echt alles gebruikt wat aan hen geschonken wordt). Marie Jeanne gaf ons alvast wat uitleg. Zeer moe maar tevreden kwamen we aan op de slaapplaats. We sliepen alle 6 samen in een mooie kamer met witte bedden, muskietennetten en een klein badkamertje. Al snel verzonken we in een diepe slaap...

PS: Het is belangrijk om even te vertellen aan iedereen die thuis op een smsje van ons aan het wachten is: tot nu toe lukt het sturen nog steeds niet. Hopelijk worden in de volgende dagen de problemen opgelost...

Ook Barthels steunt Maliproject

Deze namiddag kwam er nog een leuke verrassing uit de hoek! Barthels Medical, groothandel in medisch materiaal, heeft op de laatste dag nog een aardige bijdrage geleverd aan het project in Mali. Zo hebben we o.a. spuiten, zwangerschaptesten, urinetesten, glucosemeters, gipsen,... gekregen.
Hartelijk dank hiervoor!

Persmededeling 9-7-2010

Studenten geneeskunde enthousiast voor inleefstages in ontwikkelingsland
In de opleiding geneeskunde van de UHasselt staan kennis, maar ook kunde centraal. Stages vormen daarom een belangrijk onderdeel van het bachelorcurriculum. Tijdens hun opleiding volgen de studenten niet alleen een verpleegstage van twee weken in een ziekenhuis in de omgeving, maar staat er ook een ziekenhuis¬stage en huisartsenstage op het programma. Studenten worden daarenboven aangemoedigd om naar een ontwikkelingsland te trekken voor een inleefstage.

‘Mobile clinic’ in India

Sinds 2007 lopen jaarlijks een aantal geneeskundestudenten uit het derde bachelorjaar, gedurende een periode van minimum vier weken, stage in het Indiase Institute for Indian Mother en Child (IIMC), dat zich onder meer toelegt op gezondheidszorg voor de meest armen van Kolkata. De link met het IIMC is ontstaan via de Genkse arts dr. Jan Gysen, bezieler van het project die nauw bij het instituut betrokken is.
Ook dit academiejaar trokken acht enthousiaste studenten van maart tot mei 2010 op inleefstage naar India. Voor hun vertrek zetten ze een promotiecampagne en fundraising actie op touw. Doel was 13.000 euro inzamelen om een nieuwe 'mobile clinic' aan te kopen. Daarmee kunnen de lokale hulpverleners ook de afgelegen dorpen bereiken waar anders weinig tot geen gezondheidszorg beschikbaar is. Uiteindelijk werd 20.260,68 euro ingezameld, waarmee de studenten niet alleen een nieuwe mobile clinic – geïnstalleerd in een busje - aankochten, maar ook een substantiële bijdrage konden leveren aan de bouw van een nieuwe school. “We hebben een stukje van India mee naar huis genomen, maar hebben ook een stukje van onszelf achtergelaten in India”, getuigt Diedert De Paep, één van de ‘India-studenten’.

Prijs ‘Meest verdienstelijke student faculteit Geneeskunde’ voor trekker Mali-project

Vanaf dit academiejaar start de faculteit Geneeskunde met een nieuw proefproject, een gelijkaardige inleefstage in Mali, tijdens de grote vakantie. Trekker van dit nieuwe initiatief is studente Annelien Brauns, die in 2008 door Mali reisde. Ze ging aankloppen bij Marie-Jeanne Vantuykom, die jarenlang als assistent verbonden was aan de faculteit Bedrijfseconomische wetenschappen én werkte aan een project ter ondersteuning van een medische hulppost in Nalou. Zo werd een programma uitgewerkt voor zes studenten die deze zomer onder andere in de ziekenhuizen van Mopti en Bandiagara zullen meelopen met de plaatselijke artsen. De artsen-in-opleiding zullen ook zelf clinics over basishygiëne geven aan kinderen die zomercursus volgen. Voor Annelien wordt het hoogtepunt van de stage ongetwijfeld het geplande verblijf in Nalou, waar de bewoners momenteel druk bezig zijn met het bouwen van de nieuwe medische hulppost. Om haar te belonen voor haar inzet, ontvangt Annelien Brauns vanavond, ter gelegenheid van de proclamatie van de bachelors geneeskunde, de prijs van de faculteit Geneeskunde voor de ‘Meest verdienstelijke student van de opleiding geneeskunde’.

Steun hartcentrum Jessa

Het komt nu allemaal heel erg kortbij! We kijken er echt naar uit om te vertrekken! De laatste afspraken zijn gemaakt en de valiezen zijn gewogen. Naast onze eigen koffers, hebben we ook 10 kg medisch materiaal mee. Zoals Anne-Marie al heeft gepost, ben ik vandaag met Jan en Christof naar het Jessa ziekenhuis geweest om het nodige materiaal op te halen. De cardiologen van het hartcentrum hebben ons zelfs al het medisch materiaal geschonken. We willen hen via de blog dan ook nog eens extra bedanken voor hun steun.

groetjes,

Annelien

Het begint in te korten.. Nog twee nachtjes slapen en het is zover! Deze namiddag gaat heel de bende op stap om naalden en ander medisch materiaal te zorgen om dit te gebruiken in Mali. We houden u nog op de hoogte!

Groetjes

Ook BNP Paribas steunt ons project

Van BNP Paribas Foundation heeft de Kattendans VZW 2000€ gekregen voor de uitrusting van de Medische Hulppost in Nalou.


We kunnen nu ook, dankzij een camera die ze ons zullen schenken, ons project en de hoogtepunten van de inleefstage filmen. Zij zorgen zelf voor de editing achteraf, zodat de film kan getoond worden aan een groter publiek.

Het Belang van Limburg gaat mee naar Mali !

Samen met Ingrid Vrancken, diensthoofd externe relaties van de UHasselt, gaat journaliste Caroline Vandenreyt mee naar Mali om reportages te maken voor het Belang van Limburg.

(artikel uit het Belang van Limburg van zaterdag 3 juli 2010)

Hasseltse hulp voor Mali
Zes studenten geneeskunde van Universiteit Hasselt steken deze zomer in het Afrikaanse Mali de handen uit de mouwen in de medische hulppost van Nalou. Die werd de afgelopen maanden uit de grond gestampt onder de bezieling van de Hasseltse docente Marie-Jeanne Vantuykom. Journaliste Caroline Vandenreyt trekt een weekje mee de brousse in en laat u ontdekken hoe zes jongeren zich begeesterd uit de slag slaan met primitieve hulpmiddelen.
Vanaf half augustus in uw krant

Goed nieuws!!! Coca Cola sponsort 120 blikjes Nalu.