Goed nieuws!!!!
Wegens het goede verloop van de inleefstage in Mali in 2010,
heeft de UHasselt besloten om volgend jaar weer een groep studenten naar Mali te sturen!
Er wordt dus een vervolg gebreid aan deze bijzondere reis.
Je kan hun verhaal volgen op http://www.bloggen.be/inleefstagemali2011/
Nieuws uit Mali
Beste allemaal,
Ziehier een enthousiaste Aly met nieuws van Nalou en de volgende plannen !!
Het is echt fijn om te lezen hoe jullie voor Nalou werkelijk het verschil hebben gemaakt.
vele groetjes
mariejeanne
Bonjour marie jeanne!
Je suis bien content que vous m'avez bien compris!!!
Effectivement ce barrage serait un bon moyen de sevrage ( stoppen van de afhankelijkheid )!!! d'où la suite logique de nos action!!!
Ainsi avec Eric, nous saurons mettre en bonne et du forme un dossier afin qu'il soit de nouveau le meilleur projet qui vous serait soumis inch-allah!!!
Par ailleurs, j'ai eu des nouvelles de Nalou, et nous ne pouvons qu'etre fiers de notre existence!!!
Le village de Nalou a compri que Dieu ne fait plus tout...! car certains cas viennent d'etre traité par nos médecins, qu'ils avaient toujours pensé incurable par la medecine toubab!!! une bonne chose!
Une autre victoire, l'Immam qui ne pouvait plus se rendre à la mosquée depuis environs plus de deux mois, a repris le chemin de la mosquée, tous ceux qui ne pensais pas pouvoir cultiver cette année à cause de leur état de santé, sont desormais tous aptes!!! ce sont là les dis du chef de village et du président de la jeunesse!!!
Une chose est certaine, si nous realisons le barrage avant la fin du mandat du Président ATT 2012 je suis capable de l'accueillir à Nalou sans faute !!! car c'est le fondement de sa politique... à la difference des autres politiques qui endorment le peuple avec des beaux et sterils discours politiciennes!!!!
Bon courage à tous pour la cause de Nalou en particulier, et du Mali voire de l'humanité tout entière en general!!!
Je pense que la prochaine fois, Marie Jeanne peut venir avec les differents drapeaux, afin que je puisse utiliser les images ou logos belges(hasselt et, ou, si plus) sur une grande plaque que je voudrais mettre à l'entrée de Nalou! c'est une idée!!!
merci à vous!!!
cordialement!
aly
Ziehier een enthousiaste Aly met nieuws van Nalou en de volgende plannen !!
Het is echt fijn om te lezen hoe jullie voor Nalou werkelijk het verschil hebben gemaakt.
vele groetjes
mariejeanne
Bonjour marie jeanne!
Je suis bien content que vous m'avez bien compris!!!
Effectivement ce barrage serait un bon moyen de sevrage ( stoppen van de afhankelijkheid )!!! d'où la suite logique de nos action!!!
Ainsi avec Eric, nous saurons mettre en bonne et du forme un dossier afin qu'il soit de nouveau le meilleur projet qui vous serait soumis inch-allah!!!
Par ailleurs, j'ai eu des nouvelles de Nalou, et nous ne pouvons qu'etre fiers de notre existence!!!
Le village de Nalou a compri que Dieu ne fait plus tout...! car certains cas viennent d'etre traité par nos médecins, qu'ils avaient toujours pensé incurable par la medecine toubab!!! une bonne chose!
Une autre victoire, l'Immam qui ne pouvait plus se rendre à la mosquée depuis environs plus de deux mois, a repris le chemin de la mosquée, tous ceux qui ne pensais pas pouvoir cultiver cette année à cause de leur état de santé, sont desormais tous aptes!!! ce sont là les dis du chef de village et du président de la jeunesse!!!
Une chose est certaine, si nous realisons le barrage avant la fin du mandat du Président ATT 2012 je suis capable de l'accueillir à Nalou sans faute !!! car c'est le fondement de sa politique... à la difference des autres politiques qui endorment le peuple avec des beaux et sterils discours politiciennes!!!!
Bon courage à tous pour la cause de Nalou en particulier, et du Mali voire de l'humanité tout entière en general!!!
Je pense que la prochaine fois, Marie Jeanne peut venir avec les differents drapeaux, afin que je puisse utiliser les images ou logos belges(hasselt et, ou, si plus) sur une grande plaque que je voudrais mettre à l'entrée de Nalou! c'est une idée!!!
merci à vous!!!
cordialement!
aly
Terug thuis
Op vrijdag 13 augustus zijn we veilig geland in Zaventem. Onze bagage met souveniers en geschenkjes bleven achter in Tunis. Gelukkig is alles nu terecht en kunnen we onze avonturen aan onze familie en vrienden vertellen.
Onze reis in de Dogon
DOGON
Vrijdag vertrokken we eindelijk naar de Dogon-vallei voor 4 dagen welverdiende (toch?) vakantie. Na 20 minuutjes probleemloos rijden, kwamen we aan in het eerste dorpje: Dijugobombo (= vrije interpretatie van de ware naam). Na een bezoek aan het dorpje, waarbij de nodige colanoten werden uitgedeeld aan oude mannetjes die zaten te niksen onder hun Togona (dat is een soort lage vergaderruimte waar de dorpsoudsten samenkomen om te discussiëren – het lage plafond zorgt ervoor dat ze zich niet al te boos kunnen maken, want wanneer ze in hun boosheid willen rechtstaan, levert dit hun een buil op die hun waarschijnlijk wel voor enige tijd kalmeert) kregen we voor de eerste keer de maaltijd voorgeschoteld die we snel beu zouden worden: spaghetti met tomatensaus. Na een goede maaltijd maakten we ons klaar voor een flinke wandeling naar het dorpje waar we zouden slapen, en waarbij we de Falaise moesten afdalen.
Spijtig genoeg besloot een zieke Annelien dat deze trip niet aan haar besteed was, waarna ze jammer genoeg terugkeerde naar Sévaré. Misschien niet zo’n slechte beslissing, want de rest van de groep kreeg af te rekenen met een ware tropische storm die de Malinese normen volgens onze gids ver overtrof. Met een niet aflatend doorzettingsvermogen besloten wij echter om toch de afdaling te ondernemen. Na amper 5 minuten, waren we al volledig doorweekt.
Moedig daalden we echter verder af, tot ons de weg versperd werd door een wel zeer brutale waterval. Met de minuut bleek deze aan kracht en volume te winnen. De gids besloot dan ook dat het te gevaarlijk was om deze over te steken, en voor de eerste keer in zijn leven, was hij genoodzaakt om terug te keren. Ook dit was echter niet volledig zonder gevaar, want 2 groepsleden (die we hier niet bij de naam gaan noemen) slaagden erin om bijna te verdwalen. Gelukkig merkte iemand net op tijd dat Jan en Kaat er niet meer bij waren… we klommen terug naar boven en besloten dan maar om via de weg naar het volgende kamp te lopen. Vlak voor aankomst versperde een vers ontstane rivier ons echter de weg. Aangezien we toch al doornat waren besloten we om deze te doorwaden, met tot gevolg dat we tot ons middel in het water liepen. Aangekomen in het dorpje alawazegou (wederom: vrije interpretatie) installeerden we ons, legden onze kleren te drogen, en gingen we een zeer warme en oncomfortabele nacht tegemoet. De volgende morgen vertrokken we naar het volgende dorpje om ongeveer 4 km, waar we de Telem (hutjes tegen de rots waar men vroeger woonde) beklommen, wat ons een prachtig uitzicht over de regio bood.
’s Avonds sliepen we in Enndé, waar we voor de vierde maal op rij pasta met tomatensaus voorgeschoteld kregen. ’s Morgens werden we wakker met een leuke verrassing: Annelien was teruggekeerd. Nu we weer voltallig waren, zetten we de reis met dubbel zo veel energie voort. We bezochten nog verschillende dorpjes, maar de foto’s spreken wel voor zich. Na nog een aantal serieuze beklimmingen in de blakende zon, waren we op onze eindbestemming, en keerden we terug naar Sévaré.
groetjes van iedereen
’s Avonds sliepen we in Enndé, waar we voor de vierde maal op rij pasta met tomatensaus voorgeschoteld kregen. ’s Morgens werden we wakker met een leuke verrassing: Annelien was teruggekeerd. Nu we weer voltallig waren, zetten we de reis met dubbel zo veel energie voort. We bezochten nog verschillende dorpjes, maar de foto’s spreken wel voor zich. Na nog een aantal serieuze beklimmingen in de blakende zon, waren we op onze eindbestemming, en keerden we terug naar Sévaré.
Nalou
Maandagochtend om 5u ging bij ons de wekker al af. Snel klaarmaken en ontbijten want Aly wou om 6u vertrekken. Dit is natuurlijk niet gelukt! We zaten pas om 7u vertrekkensklaar in de jeep. Gelukkig gingen Marie-Jeanne en Malik ook mee naar Nalou met hun eigen jeep want anders hadden we nooit al het materiaal kunnen vervoeren. We waren nog maar net een half uur onderweg of we hadden onze derde (wekelijkse) platte band. Omdat onze kruissluitel niet paste, moesten we wachten tot een goede ziel stopte om ons te helpen. Een half uurtje later vertrokken we met goede moed opnieuw richting Nalou. Inch’Allah! Na een lange hobbelige weg bereikten we onze eindbestemming. Het prachtige maar primitieve dorpje lag er ten opzichte van ons vorige bezoek erg rustig bij. Alles ging weer zijn gewone gangetje. Alhoewel, de start van het medische centrum zou toch een grote vooruitgang betekenen voor Nalou. We werden verwelkomd met een naar Malinese normen rijkelijke maaltijd. Nadat ons buikje vol was, konden we beginnen aan het echte werk. Zoals we al in ons korte berichtje hadden verteld, werkten we steeds in 3 groepjes: 2 bij de consultaties, 2 in de farmacie en 2 voor de verpleegkundige technieken en inschrijvingen. Alle patiënten werden eerst ingeschreven in een schriftje zodat we een overzicht hadden van wie we allemaal moesten verzorgen die dag. Een mooi plan, maar de uitvoering bleek niet zo eenvoudig, omwille van de moeilijk verstaanbare namen, of de namen die steeds terugkwamen – half het dorp bleek namelijk de achternaam Ouologuem te delen...
Maar goed, eenmaal we allemaal in actie geschoten waren, bleek de boel goed te draaien, en nog geen dag later werd met succes het eerste infuus in de regio aangehangen, waarbij Aly wel een traantje moest wegpinken.
Buiten een serie navelbreuken en enkele gevallen van cataract en malaria, kregen we ook een jonge kerel binnen met een retinoblastoma (een tumor van het netvlies), die bij ons heel goed behandelbaar is, maar waarvan de behandeling hier onbestaande is. Het enige wat we voor hem konden doen, was dagelijks het verband vervangen. de eerste dag was de wonde nog geïnfecteerd, en hing het verband vol etter. De laatste dag was alles vrij proper, maar dat is dan ook de enige vooruitgang die we geboekt hebben. Ook moest de vader elke dag 1.5 euro betalen voor het nieuwe verband. Dat vond hij echter nu al veel, dus de kans dat hij dit elke dag blijft doen, lijkt ons jammer genoeg klein.
Voor ons was het ook een ongelooflijke ervaring. Niet alleen het werken in voor ons onbekende omstandigheden, maar ook de pracht van de natuur heeft ons geraakt. Voor de meesten van ons was het immers de eerste keer dat ze de Dogon aanschouwden, waardoor we direct uitkeken naar onze trip in de Dogon-vallei later die week...
Het medisch centrum is nu officieel opgestart, en deels ingericht, maar er is nog veel werk aan de winkel. We hopen dan ook dat anderen in de toekomst een rol kunnen spelen in de verdere ontwikkeling hiervan, omdat we ondanks het feit dat we maar in ons derde jaar zitten, hier toch wel veel nuttig werk kunnen verrichten.
vele groetjes van de hele bende
Voor ons was het ook een ongelooflijke ervaring. Niet alleen het werken in voor ons onbekende omstandigheden, maar ook de pracht van de natuur heeft ons geraakt. Voor de meesten van ons was het immers de eerste keer dat ze de Dogon aanschouwden, waardoor we direct uitkeken naar onze trip in de Dogon-vallei later die week...
Het medisch centrum is nu officieel opgestart, en deels ingericht, maar er is nog veel werk aan de winkel. We hopen dan ook dat anderen in de toekomst een rol kunnen spelen in de verdere ontwikkeling hiervan, omdat we ondanks het feit dat we maar in ons derde jaar zitten, hier toch wel veel nuttig werk kunnen verrichten.
vele groetjes van de hele bende
Een eerste verslagje van verblijf in Nalou
We zijn terug uit Nalou. Het was een super leuke ervaring. Het was prachtig om te zien hoeveel er in zo een korte tijd verbeterd is. De mensen waren echt heel gelukkig. Ik vond het ook mooi om te zien hoe we als team zo sterk stonden : 2 bij de consultaties, 2 in de farmacie, 2 voor de wondzorg en de infusen.
Al het medisch materiaal dat we meekregen van het Jessa ziekenhuis en Barthels medical hebben we heel goed kunnen gebruiken. Nogmaals dank hiervoor.
Jammer dat het al voorbij is, het was echt een heel leuk deel van de stage.
We zijn nu in Bandiagara en gaan ons klaar maken voor de dogon. Maandag zijn we terug in Sévaré en zullen we jullie weer informeren.
Annelien
Eindelijk aan de slag in Nalou
Om 7 uur vertrekken we gepakt en geladen naar Nalou. We nemen nu het medisch materiaal mee dat we zelf hebben gekregen plus een verzorgingstafel en een bevallingstafel die we gekocht hebben met de opdrengst van onze actie " energie voor Nalou".
Met een paar uur vertraging komen we eindelijk tegen de middag aan.
Na een sobere maaltijd staat er al een rij van 16 patienten klaar om te worden onderzocht. Dus geen tijd om wat dan ook te organiseren.
Zo gauw ze hun witte schort aan hebben gaan de studenten aan de slag, samen met onze jonge dokter Abdoul.
De eerste patient is de Imman van het dorp. Hij is 92 en voelt zich al een paar dagen niet goed.
Ik neem wat foto's van hun eerste consultatie en moet dan al vertrekken om voor de donker de piste te kunnen verlaten. Het is ondertusssen flink beginnen regenen. De langverwachte "bonne pluie" is er gekomen samen met ons. "Dieu merçi" mompelt iedereen. De opstart van de de medische hulppost gebeurt onder een goed gesternte!!! Een onvergetelijk moment voor iedereen .
De regen heeft de piste tot één modderpoel herschapen.De terugreis is indrukwekkend. Dankzij onze prima chauffeur geraak ik veilig terug in Hotel Flandre. "Dieu merçi encore une fois "....
Marie Jeanne
Met een paar uur vertraging komen we eindelijk tegen de middag aan.
Zo gauw ze hun witte schort aan hebben gaan de studenten aan de slag, samen met onze jonge dokter Abdoul.
Ik neem wat foto's van hun eerste consultatie en moet dan al vertrekken om voor de donker de piste te kunnen verlaten. Het is ondertusssen flink beginnen regenen. De langverwachte "bonne pluie" is er gekomen samen met ons. "Dieu merçi" mompelt iedereen. De opstart van de de medische hulppost gebeurt onder een goed gesternte!!! Een onvergetelijk moment voor iedereen .
De regen heeft de piste tot één modderpoel herschapen.De terugreis is indrukwekkend. Dankzij onze prima chauffeur geraak ik veilig terug in Hotel Flandre. "Dieu merçi encore une fois "....
Marie Jeanne
Afscheidsfeestje medewerkers ziekenhuis
Zaterdagavond organiseerden we, met de hulp van Aly, een feest voor de medewerkers van het ziekenhuis om hen te bedanken voor de geslaagde stage. Buiten de buren en Marie-Jeanne waren een militair, enkele stagiairs, dokters, de adjunct-directeur en de directeur aanwezig. Het feest begon met de aperitief en een ware Malinese feestmaaltijd die bestond uit een schaap waarvan de buik gevuld was met couscous. Een gespecialiseerde kok (in cowboy-stijl) ontbeende het vlees ter plekke. De nodige kruiden en pikante ajuinensaus maakte het tot een delicieuze maaltijd. Nadat we onze vingertoppen hadden afgelikt was het tijd voor het officiële gedeelte. Anne-Marie begon met de speech van de Belgische stagiairs, vervolgens sprak een Malinese dokter, vervolgens de adjunct-directeur en de directeur en tot slot voegden Aly en Marie-Jeanne er nog een woordje aan toe. Aly had als verrassing een typisch Malinees orkestje ingehuurd die sfeer in de keet brachten. Dokter Keita nodigde iedereen uit op de dansvloer en nadat iedereen zijn beste moves had geshowed liep het feest stilletjesaan ten einde. Na een fotoreportage met alle genodigden kon iedereen moe maar voldaan naar huis toe gaan. Het was een prachtige afsluiter van onze twee weken stage in het ziekenhuis.
Nu maken we ons klaar voor de avontuurlijke 4-daagse trip naar Nalou. We vragen ons nu al af wat ons daar allemaal te wachten staat. We zullen proberen jullie volgende week donderdag avond verder in te lichten over onze ervaringen… Tot dan!
Vele regenachtige groetjes van ons zessen
Vele regenachtige groetjes van ons zessen
De tweede week in het ziekenhuis van Mopti
Al wat meer voorbereid startten we met onze tweede werkweek in het ziekenhuis Sominé Dolo. Na een broodnodig en rustig weekend konden we er met volle kracht terug in vliegen. Deze week stonden de afdelingen gynaecologie en materniteit, labo en operatiekwartier op het programma.
In het operatiekwartier hebben we verschillende verwijderingen van prostaatadenomen kunnen bewonderen. Ook kwamen operaties van peritonitis (als gevolg van het uitstel van behandeling van tyfus of appendicitis) frequent voor. Bij ons is dit eerder zeldzaam omdat patiënten sneller gespecialiseerde medische hulp zoeken. Door een gebrek aan financiële middelen proberen de mensen hun ziektes hier in eerste instantie te behandelen via traditionele geneeskunde om op die manier een dure medische behandeling te vermijden.
Bij de consultaties gynaecologie merkten we dat vrouwen die over het nodige geld beschikken, in tegenstelling tot wat we hadden gedacht, toch maandelijks op controle komen voor een echografie en andere prenatale onderzoeken. Ook merkten we dat de prevalentie van syfilis, bij vrouwen en jonge meisjes, redelijk hoog is. Voor ons allen was deze week op gynaecologie een echte openbaring. We zagen niet alleen onze allereerste bevalling maar mochten zelfs assisteren. Enkelen hielpen bij het opvangen van de baby, anderen hielpen bij het verwijderen van de placenta en de mannen hielpen de moeder door op de buik te duwen, zoals een echte man dit hoort te doen (wat niet wilt zeggen da ze er klaar voor zijn =) ). Toch was niet alles rozengeur en maneschijn want de meeste bevallingen verliepen niet probleemloos. We zagen verschillende miskramen en een bijna-doodgeboorte. Na het geval van vorige week waarbij een moeder binnenkwam met een armpje bengelend tussen haar benen, dachten we dat we alles hadden gezien. Tot er deze week een vrouw binnenkwam waarbij er een volledig, dood lichaampje tussen haar benen lag. Het hoofdje kon er niet uit omwille van hydrocephalie (waterhoofd). De rest van de details willen we jullie liever besparen. Ondanks al deze schrijnende gevallen merkten we dat de Malinese vrouwen zich heel sterk kunnen houden. Op één week tijd hebben we hier ettelijke gevallen gezien die bij ons als drama’s zouden worden beschouwd.
Het labo was tegen alle verwachtingen in toch wel best interessant. We mochten meehelpen bij een dikkedruppeltest die wordt uitgevoerd om palludisme/malaria te diagnosticeren. Ook voerden we de Widal-test voor tyfus en de BW-test voor syfilis uit. Daarenboven leerden we ook hoe het retrovirus HIV kan worden gedetecteerd.
Deze week hebben we twee keer de wacht gedaan. Jammer genoeg was er de tweede wacht weinig te beleven. Enkel de vrouw van de kantine kwam plots op spoed binnen met een voedselintoxicatie van haar eigen eten… De eerste nacht hebben we geen seconde kunnen slapen. Tijdens deze wacht hebben Jan, Kaat en Anne-Marie een baby gereanimeerd. De gynaecoloog dacht dat het kindje dood geboren zou worden maar na de bevalling maakte het een klein geluidje. Vervolgens werd alles onmiddellijk in gang gesteld om de reanimatie te starten, en met succes. De baby mocht diezelfde dag nog naar huis vertekken.
We hebben ons niet alleen beperkt tot het werken in het ziekenhuis maar we hebben ons ook ontfermd over een meisje uit de Dogon, Nema (15 jaar). Ze werd maandag door een Frans koppel naar het ziekenhuis gebracht met geïnfecteerde wonden aan de arm. Na onderzoek bleek dat één bot in haar onderarm op twee plaatsen gebroken was en dat beide beenderen al aangetast waren door de infectie. Dit alles is waarschijnlijk het gevolg van traditionele geneeskunde. Het Frans koppel had een reis naar Senegal gepland en zij konden dus niet langer op het meisje letten. Daarom dat zij aan ons vroegen om een geldsom te beheren zodat Nema en haar broer gedurende het verblijf in het ziekenhuis, dat al door hen was betaald, financieel te ondersteunen (voor eten, medicatie, …). Elke dag brachten we Nema een bezoekje. Spijtig genoeg kon de traumatoloog geen volledige genezing garanderen. Een alternatief zou een amputatie kunnen zijn …
Groetjes
In het operatiekwartier hebben we verschillende verwijderingen van prostaatadenomen kunnen bewonderen. Ook kwamen operaties van peritonitis (als gevolg van het uitstel van behandeling van tyfus of appendicitis) frequent voor. Bij ons is dit eerder zeldzaam omdat patiënten sneller gespecialiseerde medische hulp zoeken. Door een gebrek aan financiële middelen proberen de mensen hun ziektes hier in eerste instantie te behandelen via traditionele geneeskunde om op die manier een dure medische behandeling te vermijden.
Bij de consultaties gynaecologie merkten we dat vrouwen die over het nodige geld beschikken, in tegenstelling tot wat we hadden gedacht, toch maandelijks op controle komen voor een echografie en andere prenatale onderzoeken. Ook merkten we dat de prevalentie van syfilis, bij vrouwen en jonge meisjes, redelijk hoog is. Voor ons allen was deze week op gynaecologie een echte openbaring. We zagen niet alleen onze allereerste bevalling maar mochten zelfs assisteren. Enkelen hielpen bij het opvangen van de baby, anderen hielpen bij het verwijderen van de placenta en de mannen hielpen de moeder door op de buik te duwen, zoals een echte man dit hoort te doen (wat niet wilt zeggen da ze er klaar voor zijn =) ). Toch was niet alles rozengeur en maneschijn want de meeste bevallingen verliepen niet probleemloos. We zagen verschillende miskramen en een bijna-doodgeboorte. Na het geval van vorige week waarbij een moeder binnenkwam met een armpje bengelend tussen haar benen, dachten we dat we alles hadden gezien. Tot er deze week een vrouw binnenkwam waarbij er een volledig, dood lichaampje tussen haar benen lag. Het hoofdje kon er niet uit omwille van hydrocephalie (waterhoofd). De rest van de details willen we jullie liever besparen. Ondanks al deze schrijnende gevallen merkten we dat de Malinese vrouwen zich heel sterk kunnen houden. Op één week tijd hebben we hier ettelijke gevallen gezien die bij ons als drama’s zouden worden beschouwd.
Het labo was tegen alle verwachtingen in toch wel best interessant. We mochten meehelpen bij een dikkedruppeltest die wordt uitgevoerd om palludisme/malaria te diagnosticeren. Ook voerden we de Widal-test voor tyfus en de BW-test voor syfilis uit. Daarenboven leerden we ook hoe het retrovirus HIV kan worden gedetecteerd.
Deze week hebben we twee keer de wacht gedaan. Jammer genoeg was er de tweede wacht weinig te beleven. Enkel de vrouw van de kantine kwam plots op spoed binnen met een voedselintoxicatie van haar eigen eten… De eerste nacht hebben we geen seconde kunnen slapen. Tijdens deze wacht hebben Jan, Kaat en Anne-Marie een baby gereanimeerd. De gynaecoloog dacht dat het kindje dood geboren zou worden maar na de bevalling maakte het een klein geluidje. Vervolgens werd alles onmiddellijk in gang gesteld om de reanimatie te starten, en met succes. De baby mocht diezelfde dag nog naar huis vertekken.
We hebben ons niet alleen beperkt tot het werken in het ziekenhuis maar we hebben ons ook ontfermd over een meisje uit de Dogon, Nema (15 jaar). Ze werd maandag door een Frans koppel naar het ziekenhuis gebracht met geïnfecteerde wonden aan de arm. Na onderzoek bleek dat één bot in haar onderarm op twee plaatsen gebroken was en dat beide beenderen al aangetast waren door de infectie. Dit alles is waarschijnlijk het gevolg van traditionele geneeskunde. Het Frans koppel had een reis naar Senegal gepland en zij konden dus niet langer op het meisje letten. Daarom dat zij aan ons vroegen om een geldsom te beheren zodat Nema en haar broer gedurende het verblijf in het ziekenhuis, dat al door hen was betaald, financieel te ondersteunen (voor eten, medicatie, …). Elke dag brachten we Nema een bezoekje. Spijtig genoeg kon de traumatoloog geen volledige genezing garanderen. Een alternatief zou een amputatie kunnen zijn …
Groetjes
Fotoboek 1e week inleefstage
Samen met een journaliste van Het Belang van Limburg volgde de persverantwoordelijke van de UHasselt de eerste week van hun verblijf in Mali. De reportages kunt u in de week van 23 augustus in de krant lezen. Enkele foto’s zijn nu al te bekijken in het UHasselt-fotoboek.
BBQ voor Nalou op 7 augustus
Op maandag 2 augustus gaan de studenten voor 4 dagen in de medische hulppost werken in Nalou.
Vorming Plus organiseert een barbecue ten voordele van de projecten van vzw Kattendans in Mali.
Dit project biedt hulp aan de uitbouw van een schooltje en een medische hulppost in Nalou.
Wanneer? zaterdag 7 augustus. Vanaf 18u00.
Waar: Kattendansstraat 73, 3500 Hasselt
prijs: 15€/pp (drank: 1€)
Inschrijven: sarah.deceuster@vormingplus.be of 011/560 116
Vorming Plus organiseert een barbecue ten voordele van de projecten van vzw Kattendans in Mali.
Dit project biedt hulp aan de uitbouw van een schooltje en een medische hulppost in Nalou.
Wanneer? zaterdag 7 augustus. Vanaf 18u00.
Waar: Kattendansstraat 73, 3500 Hasselt
prijs: 15€/pp (drank: 1€)
Inschrijven: sarah.deceuster@vormingplus.be of 011/560 116
Rustweekend met uitstap naar Djenné
Zaterdag namen we de tijd om een bezoekje te brengen aan Djenné. Deze stad staat bekend voor zijn moskee en zijn open riolering (die bovendien beschermd is door de Unesco en minder stonk dan verwacht). Tijdens de rit van 2.5 uur door het Malinese landschap moesten we de Bani, de grootste zijtak van de Niger, oversteken met een overzetboot. Dit was een avontuurlijke operatie... Met gekruiste vingers zaten we allen in ons gammele busje dat enkele meters water moest doorkruisen voordat het de boot kon oprijden. Gelukkig slaagden we in ons opzet en zonder problemen staken we de Bani over. Op de terugweg hadden we minder geluk en kwamen we met ons busje vast te zitten in de modder. Na evacuatie van alle zieltjes hebben 6 sterke mannen ons busje terug het vaste land op geduwd en deden we een tweede poging om de boot op de rijden, die wel succesvol was.
Djenné is een stad omringd door water die is opgebouwd uit huisjes bestaande uit aarde, strooi en koeienuitwerpselen. Dit kan afbrokkelen dus wordt er om de zoveel tijd een nieuwe laag op de huisjes gelegd.
De dag dat wij Djenné hebben bezocht had het flink geregend waardoor de straten vergelijkbaar waren met modderbaden. Het grootste deel van ons bezoek hebben we met de auto gedaan en een kleiner deel te voet. We hebben twee lokale huisjes mogen bezoeken waarvan er ééntje recht tegenover de moskee stond. Toen we daar op het dakterras stonden hadden we een prachtig zicht over de moskee in zijn geheel en over een klein stuk van Djenné. Daarna keerden we terug richting Sévaré.
Later op de avond kwam een verpleger van het ziekenhuis ons ophalen aan het hotel voor een avondje dansen in Mali. Op de heenweg pikten we de gynaecoloog nog op en begaven we ons naar een lokaal restaurantje waar een bandje Malinese muziek speelde. Na een aantal veel te serieuze gesprekken over het werk besloten we om de échte Malinese discotheek uit te testen... Die bestond uit een schemerig zaaltje met hippe discolichtjes, laserstralen, stoffen vlammetjes, heel af en toe wat Europese muziek en veel ambiance! Dit was duidelijk de plaats waar de Malinese jongeren uithangen op zaterdagavond. Na enkele zweterige uurtjes shaken zijn we terug naar ons huisje gereden.
Groetjes van aan het zwembad
Djenné is een stad omringd door water die is opgebouwd uit huisjes bestaande uit aarde, strooi en koeienuitwerpselen. Dit kan afbrokkelen dus wordt er om de zoveel tijd een nieuwe laag op de huisjes gelegd.
De dag dat wij Djenné hebben bezocht had het flink geregend waardoor de straten vergelijkbaar waren met modderbaden. Het grootste deel van ons bezoek hebben we met de auto gedaan en een kleiner deel te voet. We hebben twee lokale huisjes mogen bezoeken waarvan er ééntje recht tegenover de moskee stond. Toen we daar op het dakterras stonden hadden we een prachtig zicht over de moskee in zijn geheel en over een klein stuk van Djenné. Daarna keerden we terug richting Sévaré.
Later op de avond kwam een verpleger van het ziekenhuis ons ophalen aan het hotel voor een avondje dansen in Mali. Op de heenweg pikten we de gynaecoloog nog op en begaven we ons naar een lokaal restaurantje waar een bandje Malinese muziek speelde. Na een aantal veel te serieuze gesprekken over het werk besloten we om de échte Malinese discotheek uit te testen... Die bestond uit een schemerig zaaltje met hippe discolichtjes, laserstralen, stoffen vlammetjes, heel af en toe wat Europese muziek en veel ambiance! Dit was duidelijk de plaats waar de Malinese jongeren uithangen op zaterdagavond. Na enkele zweterige uurtjes shaken zijn we terug naar ons huisje gereden.
Groetjes van aan het zwembad
Eerste week in het ziekenhuis van Mopti
We kwamen aan in het ziekenhuis op het moment dat er een ambulance binnen reed met een zwaar bebloede patiënt. Aan de ingang moesten we uitkijken om niet in de bloedvoetstappen te trappen. We kregen al een naar voorgevoel van wat ons te wachten stond!
We kregen uitleg van de adjunct-directeur over de stage, en daarna een rondleiding in het ziekenhuis.
Na de rondleiding starten we per twee op 3 verschillende afdelingen: pediatrie, interne geneeskunde en spoed. We blijven in het totaal twee weken in het ziekenhuis, van 8 tot 16u. Af en toe moeten we ook de nacht doen ( van 8 uur ‘s morgens tot 8 uur ‘s morgens de dag nadien). Het ziekenhuis telt 84 bedden en moet een regio van 2 miljoen mensen voorzien.
Op de afdeling algemene geneeskunde leek het in het begin alsof er hier maar 3 pathologiën bestaan: malaria, thyfus en HIV. Al vlug bleek echter dat dit niet het geval was; zo zagen we onder andere ook huid- en schimmelinfecties, hartproblemen, parasieten,… Het lijkt alsof bijna de helft van de patiënten HIV/AIDS heeft, maar dit is enkel omdat al de mensen met HIV naar het kabinet kwamen voor controle. De werkelijke incidentie ligt veel lager. (1,7%). De HIV-patiënten worden hier goed opgevolgd en de behandeling is gratis. De overheid maakt dus duidelijk grote inspanningen tegen de uitbreiding van HIV.
Het onderzoekscabinet ziet er maar pover uit. Ontsmetting gebeurt met Javelwater, voor urinetesten moeten de vrouwen in een latex handschoentje plassen en je moet niet lang kijken om een paar kakkerlakken over de grond te zien kruipen.
Spoed wordt volledig gerund door verpleegkundigen; er zijn geen artsen aanwezig. Opvallend zijn de vele auto-ongevallen. Dagelijks komen er wel een aantal patiënten binnen met hoofdletsels omdat ze geen helm dragen. Dit was een tijdje verplicht, maar wegens een aantal stakingen van de vrouwen (‘Hun haartooi zou te erg in de war geraken’) is het dragen van een helm niet meer vereist.
Ook hier gebeurt de ontsmetting van het medisch materiaal niet bepaald efficient. De algemene richtlijn is één bekertje javel gemengd met 6 bekers water, even spoelen en op naar de volgende patient. De tafel wordt gekuist met dezelfde vod als waarmee de grond wordt geboend. Verdoving is alleen weggelegd voor de ‘rijken’. Dit leidt tot een aantal schrijnende taferelen van schreeuwende kinderen en zelfs volwassenen. Een klein jongetje kwam binnen wegens een schedelfractuur en eronder een opstapeling van bloed (hematoom). Zonder enige uitleg en verdoving werd de wonde opengesneden, het bloed eruit geduwd en met een (niet steriele) schaar werden er een aantal kompressen gebruikt om de wonden ‘proper te flossen’. Daarna moest het kindje zelf naar zijn kamer wandelen.
De dienst pediatrie wordt gerund door een Cubaanse dokter. In het ziekenhuis werken in totaal zo’n Cubaanse dokters. Ze worden verplicht door hun land om hier een aantal jaar te komen werken. Erna mogen ze eventueel terug keren. Wat de tegenprestatie is, weet niemand. Vele baby’s komen op pediatrie terecht omwille van tyfus en malaria. . Een juiste diagnose wordt niet gesteld. (de testen om te achterhalen om welke ziekte het gaat zijn vaak te duur) Er wordt meteen medicatie voorgeschreven. Medicatie voor malaria is immers gratis (gefinancieerd door de staat). Unicef sponsort ORS (rehydratiedrank) tegen diarree. Ondanks de gratis behandeling tegen malaria, komen velen kinderen toch te laat in het ziekenhuis terecht. Eén kindje is zelfs in coma geraakt en nadien gestorven…
Er zullen altijd enkele patiënten specifiek in ons geheugen gegrifd blijven. Zo merkten we al snel op dat gewone ‘vlotte’ bevallingen in het ziekenhuis hier nooit zullen voorkomen. Vrouwen komen in de eerste plaats niet op consultatie tijdens de zwangerschap waardoor problemen zoals stuitligging niet ontdekt worden. Eén van de moeders kwam van een ver afgelegen dorpje met enkel het armpje al bengelend tussen haar benen op spoed aan. De baby was jammer genoeg al overleden.
Ten tweede zijn de protocols die gevolgd moeten worden tijdens de bevalling hier erg verouderd. De gynaecoloog trekt m.b.v. een ‘reuzeklem’ achter het hoofdje van de baby met brute kracht de baby naar buiten. Omdat bij één van de bevallingen het aangezicht eerst was ingedaald, dacht de dokter dat hij het gezichtje had verminkt en de baby het niet overleefd zou hebben. Tijdens de keizersnee was iedereen erg verwonderd en gelukkig toen de baby toch bewoog. Het gezichtje, vooral de ogen, waren zoals gevreesd erg verminkt. Naast deze patiënte zagen we (Annelien, Jan en Pieter die de eerste wachtddienst voor hun rekening namen) vooral veel motorongevallen. 2 jonge kindjes waren zelfs al gestorven vooraleer ze in het ziekenhuis aankwamen.
Traditionele geneeskunde is hier een groot probleem. Veel mensen komen aan in het ziekenhuis met zeer ernstige infecties omdat breuken en wonden in het dorp traditioneel worden verzorgd in plaats van meteen naar het ziekenhuis te komen. Vaak zijn deze wonden zo ernstig dat amputatie nodig is. Zo zagen we een jongetje die gevallen was op zijn arm. Hij had een heel open wonde waarbij we het bot en pezen zo zagen liggen. Hij had zo lang gewacht om naar het ziekenhuis te komen dat zijn onderarm al afgestorven was en dus geamputeerd moest worden.
Na al deze verhalen zijn we benieuwd wat we volgende week nog allemaal gaan meemaken in het ziekenhuis van Mopti. Nu zijn we toe aan een rustig weekend met een uitstap naar Djenné en een volledige rustdag.
Onze eerste les Bambara
Hier in Mali is de officiële taal Frans, maar er zijn heel veel volwassen en kinderen die dit niet kunnen. De meeste van hen spreken Bambara. Aly gaf ons alvast een eerste les Bambara. Het is een zeer moeilijke taal voor ons. Het zal dus onmogelijk zijn om een consultatie te volgen in Bambara, maar als we de patiënten kunnen begroeten in hun eigen taal of vragen wat hun naam is, is het ijs gebroken en hebben zij meer vertrouwen in ons. We zullen wel nog veel moeten oefenen:)
Begroetingen:
6 – 9u30 I ni sogoma (jij en de morgen)
11- 15u30 I ni tile (jij en de zon)
15u30 – 18u30 I ni wulà (jij en de zon die weg is)
I ni so (jij en het wordt donker)
Op elk moment van de dag mag je zeggen: I ni cé of I ni bara (jij en het werk)
Ka an si = goede nacht
Aballa: het zit er in
Atalla: het zit er niet in
Awo = ja
Ai = nee
Je = ne
Tu = e of i (possesief)
Il = alé
Nous = anw
Vous = aw
Eux = wuluw
Être = ye
Pas être : tè
Avoir = ka
Ye = l’état
Ka = possesief
Wa = ? (om iets te vragen wat je niet begrijpt)
Ni = dat
Le sex masculin = wúlu
Hond = wulú
Dockotoro = dokter
Ce = man (sjè)
Muso = vrouw
N’teri = vriend
Ne ye ce ye = ik ben een man (2 keer ye om het complete te maken, een staat)
Ne ye muso ye = ik ben een vrouw
Ne tè muso ye = ik ben geen vrouw
Ne togo = ik heet
Ne togo ye Annelien ye = mijn naam is Annelien
E togo ye di = Hoe heet jij?
Ni ye ne ka balan (saki) ye = Dat is mijn zak (dat is = ni ye) (ne ka = mijn = ik bezittelijk)
Ni tè ne ka saki ye = Dat is niet mijn zak
Ni ye e (of i) ka saki ye wa? = Is dat jouw zak?
Begroetingen:
6 – 9u30 I ni sogoma (jij en de morgen)
11- 15u30 I ni tile (jij en de zon)
15u30 – 18u30 I ni wulà (jij en de zon die weg is)
I ni so (jij en het wordt donker)
Op elk moment van de dag mag je zeggen: I ni cé of I ni bara (jij en het werk)
Ka an si = goede nacht
Aballa: het zit er in
Atalla: het zit er niet in
Awo = ja
Ai = nee
Je = ne
Tu = e of i (possesief)
Il = alé
Nous = anw
Vous = aw
Eux = wuluw
Être = ye
Pas être : tè
Avoir = ka
Ye = l’état
Ka = possesief
Wa = ? (om iets te vragen wat je niet begrijpt)
Ni = dat
Le sex masculin = wúlu
Hond = wulú
Dockotoro = dokter
Ce = man (sjè)
Muso = vrouw
N’teri = vriend
Ne ye ce ye = ik ben een man (2 keer ye om het complete te maken, een staat)
Ne ye muso ye = ik ben een vrouw
Ne tè muso ye = ik ben geen vrouw
Ne togo = ik heet
Ne togo ye Annelien ye = mijn naam is Annelien
E togo ye di = Hoe heet jij?
Ni ye ne ka balan (saki) ye = Dat is mijn zak (dat is = ni ye) (ne ka = mijn = ik bezittelijk)
Ni tè ne ka saki ye = Dat is niet mijn zak
Ni ye e (of i) ka saki ye wa? = Is dat jouw zak?
Dag 4 18 juli officiële opening van medisch hulpcentrum in Nalou
De dag begon heel vroeg voor ons, om half 6 al opstaan. Voor het eerst namen we ontbijt samen met Aly op het terras. Daarna sprongen we niet in ons gewoonlijk busje, maar namen we plaats in de jeep wegens hobbelige weg. De rit verliep dit keer probleemloos, maar het leek wel een eeuwigheid te duren vooraleer we konden stoppen.
In het dorpje juist voor Nalou stapten we eerst even uit om wat foto’s te maken. Daar spraken ze ons al aan over de opening van het medisch hulpcentrum. Ze wisten dat we kwamen. Aly stopte zijn hele koffer vol kindjes die graag mee wilden komen kijken naar de opening en die ook naar school gingen in Nalou. Waar Aly op dat moment zat weten we eigenlijk nog steeds niet. Op zen MJ’s vertrok jeep 2 (MJ, Caroline, Ingrid, Aly et le medecin) al zonder onze jeep. We reden verkeerd, maar Lamine vroeg de weg omdat hij het gevoel had dat we niet juist zaten.
Bij het naderen van het dorp stond iedereen ons al op te wachten. Het was onvoorstelbaar dat de mensen en kinderen ons van zo ver stonden op te wachten. De mensen van het dorp waren zeer blij met de school die werd opgebouwd met behulp van Marie-Jeanne, Aly en Planet Equitable 2 jaar geleden. Het volgende project van Aly, de bouw van een medisch centrum met een dokter die half-time daar komt werken, zorgde voor veel dankbaarheid en vreugde bij de plaatselijke bevolking. Ook onze komst wekte veel nieuwsgierigheid op, de dorpsbewoners hadden intensief gewerkt aan het centrum zodat het gebouw volledig recht stond tegen onze komst.
Het enthousiasme van de bevolking verbaasde ons. Eerst sprongen er wat oudere mannen met iets meer gezag op de jeep maar al snel volgden de kinderen die er ook weer snel afgejaagd werden. Toen we uitstapten grepen allemaal kinderen naar onze handen en armen. Iedereen wou ‘bonjour, ça va’ tegen ons zeggen. En voor een keer waren het niet wij die foto’s trokken van de plaatselijke bevolking, maar zij van ons. Overal was een samenspel van muziek, dans en vreugde. De mannen hadden allerlei maskers, schilden en sommigen zelfs geweren met losse flodders op voor het feest.
Na een warme wandeling tussen de plaatselijke bevolking naar het dorp, werden we voorgesteld aan de dorpshoofden. Daarna volgde een rondleiding in het medisch centrum. Het centrum heeft 4 kamers, waarvan een de apotheek gaat vormen. De arts was heel blij met de bouw, de medicijnen die al door Aly waren aangekocht en de 2 onderzoekstafels waarvoor wij geld hebben ingezameld.
We aten samen met de plaatselijke bevolking. Enkele waagden zich zelfs schaap. De bacterie-foben onder ons pasten hier echter voor.
Ten slotte ontving Aly nog een cadeau van de mensen van Nalou, een geitje.
Aangezien de mensen in jeep 2 niet opgezet waren met een geit als medepassagier, schonk hij de geit aan de kinderen van het dorp.
Bij het terugwandelen naar de jeeps, kregen we nog een korte introductie in het schooltje. We kregen de klasjes te zien, en in een van de klasjes zaten allemaal kinderen die het nationaal Malinees volkslied voor ons zongen. Aangezien geen van ons het Belgisch volkslied volledig kende, zongen we dan maar de Limburgse gilde.
De terugweg verliep vlot en leek minder lang te duren. We werden echter opeens opgeschrikt toen onze chauffeur plots moiest uitwijken voor een groepje koeien. Gelukkig geraakten we heel thuis, en kropen we ons bed in na deze vermoeiende dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)