Maandagochtend om 5u ging bij ons de wekker al af. Snel klaarmaken en ontbijten want Aly wou om 6u vertrekken. Dit is natuurlijk niet gelukt! We zaten pas om 7u vertrekkensklaar in de jeep. Gelukkig gingen Marie-Jeanne en Malik ook mee naar Nalou met hun eigen jeep want anders hadden we nooit al het materiaal kunnen vervoeren. We waren nog maar net een half uur onderweg of we hadden onze derde (wekelijkse) platte band. Omdat onze kruissluitel niet paste, moesten we wachten tot een goede ziel stopte om ons te helpen. Een half uurtje later vertrokken we met goede moed opnieuw richting Nalou. Inch’Allah! Na een lange hobbelige weg bereikten we onze eindbestemming. Het prachtige maar primitieve dorpje lag er ten opzichte van ons vorige bezoek erg rustig bij. Alles ging weer zijn gewone gangetje. Alhoewel, de start van het medische centrum zou toch een grote vooruitgang betekenen voor Nalou. We werden verwelkomd met een naar Malinese normen rijkelijke maaltijd. Nadat ons buikje vol was, konden we beginnen aan het echte werk. Zoals we al in ons korte berichtje hadden verteld, werkten we steeds in 3 groepjes: 2 bij de consultaties, 2 in de farmacie en 2 voor de verpleegkundige technieken en inschrijvingen. Alle patiënten werden eerst ingeschreven in een schriftje zodat we een overzicht hadden van wie we allemaal moesten verzorgen die dag. Een mooi plan, maar de uitvoering bleek niet zo eenvoudig, omwille van de moeilijk verstaanbare namen, of de namen die steeds terugkwamen – half het dorp bleek namelijk de achternaam Ouologuem te delen...
Maar goed, eenmaal we allemaal in actie geschoten waren, bleek de boel goed te draaien, en nog geen dag later werd met succes het eerste infuus in de regio aangehangen, waarbij Aly wel een traantje moest wegpinken.
Buiten een serie navelbreuken en enkele gevallen van cataract en malaria, kregen we ook een jonge kerel binnen met een retinoblastoma (een tumor van het netvlies), die bij ons heel goed behandelbaar is, maar waarvan de behandeling hier onbestaande is. Het enige wat we voor hem konden doen, was dagelijks het verband vervangen. de eerste dag was de wonde nog geïnfecteerd, en hing het verband vol etter. De laatste dag was alles vrij proper, maar dat is dan ook de enige vooruitgang die we geboekt hebben. Ook moest de vader elke dag 1.5 euro betalen voor het nieuwe verband. Dat vond hij echter nu al veel, dus de kans dat hij dit elke dag blijft doen, lijkt ons jammer genoeg klein.
Voor ons was het ook een ongelooflijke ervaring. Niet alleen het werken in voor ons onbekende omstandigheden, maar ook de pracht van de natuur heeft ons geraakt. Voor de meesten van ons was het immers de eerste keer dat ze de Dogon aanschouwden, waardoor we direct uitkeken naar onze trip in de Dogon-vallei later die week...
Het medisch centrum is nu officieel opgestart, en deels ingericht, maar er is nog veel werk aan de winkel. We hopen dan ook dat anderen in de toekomst een rol kunnen spelen in de verdere ontwikkeling hiervan, omdat we ondanks het feit dat we maar in ons derde jaar zitten, hier toch wel veel nuttig werk kunnen verrichten.
vele groetjes van de hele bende
Geen opmerkingen:
Een reactie posten