Al wat meer voorbereid startten we met onze tweede werkweek in het ziekenhuis Sominé Dolo. Na een broodnodig en rustig weekend konden we er met volle kracht terug in vliegen. Deze week stonden de afdelingen gynaecologie en materniteit, labo en operatiekwartier op het programma.
In het operatiekwartier hebben we verschillende verwijderingen van prostaatadenomen kunnen bewonderen. Ook kwamen operaties van peritonitis (als gevolg van het uitstel van behandeling van tyfus of appendicitis) frequent voor. Bij ons is dit eerder zeldzaam omdat patiënten sneller gespecialiseerde medische hulp zoeken. Door een gebrek aan financiële middelen proberen de mensen hun ziektes hier in eerste instantie te behandelen via traditionele geneeskunde om op die manier een dure medische behandeling te vermijden.
Bij de consultaties gynaecologie merkten we dat vrouwen die over het nodige geld beschikken, in tegenstelling tot wat we hadden gedacht, toch maandelijks op controle komen voor een echografie en andere prenatale onderzoeken. Ook merkten we dat de prevalentie van syfilis, bij vrouwen en jonge meisjes, redelijk hoog is. Voor ons allen was deze week op gynaecologie een echte openbaring. We zagen niet alleen onze allereerste bevalling maar mochten zelfs assisteren. Enkelen hielpen bij het opvangen van de baby, anderen hielpen bij het verwijderen van de placenta en de mannen hielpen de moeder door op de buik te duwen, zoals een echte man dit hoort te doen (wat niet wilt zeggen da ze er klaar voor zijn =) ). Toch was niet alles rozengeur en maneschijn want de meeste bevallingen verliepen niet probleemloos. We zagen verschillende miskramen en een bijna-doodgeboorte. Na het geval van vorige week waarbij een moeder binnenkwam met een armpje bengelend tussen haar benen, dachten we dat we alles hadden gezien. Tot er deze week een vrouw binnenkwam waarbij er een volledig, dood lichaampje tussen haar benen lag. Het hoofdje kon er niet uit omwille van hydrocephalie (waterhoofd). De rest van de details willen we jullie liever besparen. Ondanks al deze schrijnende gevallen merkten we dat de Malinese vrouwen zich heel sterk kunnen houden. Op één week tijd hebben we hier ettelijke gevallen gezien die bij ons als drama’s zouden worden beschouwd.
Het labo was tegen alle verwachtingen in toch wel best interessant. We mochten meehelpen bij een dikkedruppeltest die wordt uitgevoerd om palludisme/malaria te diagnosticeren. Ook voerden we de Widal-test voor tyfus en de BW-test voor syfilis uit. Daarenboven leerden we ook hoe het retrovirus HIV kan worden gedetecteerd.
Deze week hebben we twee keer de wacht gedaan. Jammer genoeg was er de tweede wacht weinig te beleven. Enkel de vrouw van de kantine kwam plots op spoed binnen met een voedselintoxicatie van haar eigen eten… De eerste nacht hebben we geen seconde kunnen slapen. Tijdens deze wacht hebben Jan, Kaat en Anne-Marie een baby gereanimeerd. De gynaecoloog dacht dat het kindje dood geboren zou worden maar na de bevalling maakte het een klein geluidje. Vervolgens werd alles onmiddellijk in gang gesteld om de reanimatie te starten, en met succes. De baby mocht diezelfde dag nog naar huis vertekken.
We hebben ons niet alleen beperkt tot het werken in het ziekenhuis maar we hebben ons ook ontfermd over een meisje uit de Dogon, Nema (15 jaar). Ze werd maandag door een Frans koppel naar het ziekenhuis gebracht met geïnfecteerde wonden aan de arm. Na onderzoek bleek dat één bot in haar onderarm op twee plaatsen gebroken was en dat beide beenderen al aangetast waren door de infectie. Dit alles is waarschijnlijk het gevolg van traditionele geneeskunde. Het Frans koppel had een reis naar Senegal gepland en zij konden dus niet langer op het meisje letten. Daarom dat zij aan ons vroegen om een geldsom te beheren zodat Nema en haar broer gedurende het verblijf in het ziekenhuis, dat al door hen was betaald, financieel te ondersteunen (voor eten, medicatie, …). Elke dag brachten we Nema een bezoekje. Spijtig genoeg kon de traumatoloog geen volledige genezing garanderen. Een alternatief zou een amputatie kunnen zijn …
Groetjes
Wij volgen nog steeds enthousiast jullie boeiende verslagen. Na al wat jullie gezien en meegemaakt hebben in het ziekenhuis, zijn jullie goed voorbereid op het werk in Nalou. Het ga jullie goed daar.
BeantwoordenVerwijderenWij bewonderen jullie allemaal en wensen iedereen het allerbeste.
Amai wat een verhalen seg ! Ik zie dat jullie al veel hebben opgedaan van de plaatselijke cultuur en veel hebben meegemaakt! Geniet er nog maar volledig van, want 4 weken is snel om ! En daarna gaan jullie alles mooi mogen vertellen ;) Veel dikke zoentjes !!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes van Mylène !